Jak wygląda barszcz: opis, zdjęcie

Barszcz to roślina wieloletnia z oddziału Parasolka, przystosowana na półkuli wschodniej (w strefie umiarkowanej), wiadomo jednak, że jeden gatunek „sprowadzony” na północ. Ameryka. W sumie barszcz ma 52 gatunki.

Zakład ma bardzo ciekawą historię swojej nazwy. Według pierwszej wersji „barszcz” jest postrzępiony ze względu na kształt liścia. Według innej wersji barszcz nazywano „niedźwiedzią łapą”. W Rosji pasternak krowy nazywano także „arcydzięgiem”, zaliczając go do rodzin Kupyr i Dudnik. Pomimo tego, że K. Liney nigdy nie widział barszczu olbrzymiego rasy kaukaskiej, nadał nazwę roślinie Heracleum (wyróżniającej się siłą bohatera mitów starożytnej Grecji) - powodem tego było wysokie tempo wzrostu pędy i duże rozmiary.

• Pędy są wewnątrz wydrążone, osiągają wysokość 50-250 cm Na łodygach występuje pokwitanie - u gatunków północnych cała łodyga jest owłosiona, w pozostałych pokwitanie występuje rzadko;
• Liście - mają długie ogonki, za pomocą których są przymocowane do łodygi, tworzą podstawową rozetę. Mają duże rozmiary i segmentację o różnych kształtach - pinnatipartite, trójdzielne-podwójnie rozdzielone, pinnatipartite, potrójne-rozdzielne;
• Kwiaty drobne, białe (czasem zielono-żółte, różowe). Kwiaty są złożone w złożone parasole, które mogą osiągać duże (40-50 cm średnicy) rozmiary. Kwitnienie barszczu rozpoczyna się w czerwcu, kończy w lipcu, a dla niektórych gatunków w sierpniu;
• Owoce są dwudzielne, dojrzewają w lipcu-wrześniu. Rodzaj owocu to plon uprawny, który charakteryzuje się szybkim zrzucaniem.

Obszar barszczu

Barszcz został z powodzeniem zaadaptowany na półkuli wschodniej (jeden gatunek jest znany w Ameryce Północnej). Występuje w umiarkowanych szerokościach geograficznych. W europejskiej części Rosji, na Krymie, na Kaukazie, w Kazachstanie i na Syberii (część zachodnia) barszcz syberyjski jest szeroko rozpowszechniony - Heracleum sibiricum.

Pasternak Sosnovsky`ego jest rośliną przemysłową uprawianą na kiszonkę i jest wszechobecny. Z pól ruszył w dzicz - brzegi rzek i jezior, w pobliżu dróg, na pustkowia. Fakt, że barszcz łatwo i szybko rozwija nowe terytoria, stał się problemem środowiskowym w Niemczech, Czechach, krajach skandynawskich, Białorusi i Estonii - to niekompletna lista krajów, w których istnieją prawnie uzasadnione programy zwalczania tego gatunku roślin.

Co to jest niebezpieczna barszcz?

Nie wszystkie rodzaje barszczu są niebezpieczne, ponieważ nie wszystkie z nich zawierają substancje fotouczulające, dostając się na skórę powodują reakcję alergiczną - zapalenie skóry. Niebezpieczna substancja - furanokumaryna - może oddziaływać na skórę dużych ssaków i ludzi.

Ten chwast rośnie w północnych, północno-zachodnich, a także środkowych i północnych regionach Rosji. Mnoży się niezwykle szybko, ale nie podjęto żadnych środków, aby zapobiec osiedlaniu się dzikiego barszczu na wolności. Ale działania mające na celu zwalczanie barszczu są obowiązkowe - powoduje poważne oparzenia, które są niebezpieczne dla ludzi i zwierząt.

Stał się tak toksyczny, ponieważ jego liście zawierają dużo olejków eterycznych. Niektóre gatunki tej rośliny mogą powodować silne podrażnienia i oparzenia skóry. Wynika to z substancji - furanokumaryn, które powodują nadwrażliwość na promieniowanie UV. Oznacza to, że im jaśniejsza i bardziej słoneczna pogoda była w momencie oparzenia, tym głębsze i silniejsze będą uszkodzenia.

Oparzenia otrzymane od pasternaku krowiego można zaliczyć do oparzeń II stopnia - skóra jest opuchnięta, przekrwiona, później pęcherzyki z przezroczystą płynną postacią. Zmiany skórne mogą wystąpić kilka godzin po kontakcie z barszczem, ale mogą pojawić się po kilku dniach.

Ważne jest, aby wiedzieć! Kontakt z rośliną nie powoduje żadnego dyskomfortu - pieczenia, bólu. Skóra, z której został pobrany sok, może być lekko naświetlona, ​​ale oparzenia nadal będą się pojawiać.

Pasternak krowy powoduje alergie kontaktowe i oddechowe. Jej zapach jest mocny i ostry, przypominający nafty, czasami wyczuwalny w promieniu 5 metrów. Sok z tej rośliny jest tak toksyczny, że kontakt z błoną śluzową oczu może spowodować ślepotę. Są smutne historie o dzieciach, które straciły wzrok po zabawie z wydrążonymi łodygami barszczu - używały ich jako teleskopów i teleskopów..

Oparzenia barszczem, dotykające ponad 80% skóry ciała, mogą spowodować śmierć. Jest grupa ryzyka - osoby najbardziej narażone na toksyny barszczu - dzieci i osoby starsze, alergicy, a także osoby o delikatnej i cienkiej skórze (zazwyczaj taką skórę mają osoby o jasnych włosach).

Intensywna opieka

Jeśli nadal nie można uniknąć kontaktu, należy przemyć dotknięty obszar słabo zasadowym roztworem (woda z mydłem do prania). Potraktuj ranę roztworem antyseptycznym - nadmanganianem potasu, furacyliną, roztworami alkoholu. Odizolować dotknięty obszar przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, nie zaleca się bandażowania rany.

Zastosowanie barszczu.

Barszcz jest używany:

• Rośliny ozdobne - Heracleum pubescens, Heracleum mantegazzianum;
• Jako pasza na kiszonki - do karmienia zwierząt;
• Niektóre odmiany mogą być przeznaczone do spożycia przez ludzi (barszcz syberyjski) pomimo ich toksyczności;
• Instrumenty muzyczne z zimujących łodyg barszczu - Rainsticks (perkusja), kalyuka (ludowy instrument muzyczny, jak flet).

Głównymi gatunkami uprawianymi na kiszonkę są barszcz pospolity - Heracleum sphondylium oraz barszcz Sosnovsky - Heracleum sosnowskyi. Ta ostatnia została wprowadzona do kultury w połowie XX wieku - ze względu na wysokie plony jako pasza lub kiszonka. Barszcz Sosnowskiego wykazuje naprawdę wysokie plony - ponad 2,5 tysiąca centów z hektara. Zawartość cukru to 3% mokrej masy. Wadą jest szybkie „dzikie”, co negatywnie wpływa na rośliny tutejszej flory. Z tego powodu barszcz Sosnovsky`ego jako rośliny technicznej nie jest już uprawiany - ponieważ toksyczność soku z tej rośliny należy dodać do innych wad.

Zjadają łodygi i liście, a także młode pędy barszczu. Jest spożywany na surowo, solony, marynowany. Niektóre gospodynie domowe używają barszczu jako przyprawy do różnych potraw. Pędy z nierozwiniętymi kwiatami mają delikatną strukturę - są spożywane w postaci słonej, uprzednio oblane wrzącą wodą. Te pędy można smażyć na oleju z mąką lub na surowo. Heracleum villosum - kudłaty pasternak krowy - przyprawa. Był używany do przygotowania marynowanych serów na Zakaukaziu.