Szczaw koński - skład i właściwości użytkowe, zalecenia dotyczące stosowania, ograniczenia i przeciwwskazania

Na łąkach i pastwiskach, w pobliżu poboczy dróg, wzdłuż brzegów zbiorników wodnych można znaleźć pojedynczą roślinę z kilkoma potężnymi łodygami, grubymi i dużymi liśćmi. Szczaw koński zwraca uwagę ze względu na zewnętrzne podobieństwo do szczawiu ogrodowego. Jego zielone liście nie mają zwykle kwaśnego smaku, są lekko gorzkie. Lecznicze właściwości szczawiu końskiego są zachowane przez całe lato, a późną jesienią można użyć nasion i części korzeniowej. Kultura znalazła szerokie zastosowanie we wszystkich sferach życia człowieka - w życiu codziennym, medycynie, kosmetologii, kuchni, weterynarii, kaletnictwie, robótkach ręcznych.

Opis i miejsca wzrostu

Szczaw koński jest przedstawicielem rodzaju szczawiu z rodziny gryczanych. Rodzaj jest dość liczny, liczy ponad 150 gatunków. Kultura jest szeroko rozpowszechniona w całej europejskiej części Rosji, gdzie panuje klimat umiarkowany. Rzadziej występuje na północy, Kaukazie i na Dalekim Wschodzie. Wśród ludzi zioło lecznicze ma kilka nazw - dziki szczaw, szczawik koński, żaba trawna, przepuklina, stadnina koni. Wszystkie są związane z tym, jak wygląda szczaw koński..

Potężna roślina może osiągnąć wysokość 1,5-2 metrów, ma duże owalne trójkątne liście, które są skoncentrowane u podstawy. Bylina rośnie pojedynczo, preferując zbocza, wąwozy, brzegi rzek, otwarte tereny porośnięte chwastami. W miejscach o piaszczystej glebie i dużej wilgotności można dostrzec gęste zarośla szczawiu. Kultura nie rośnie na bagnach i nizinach.

Ważną cechą odróżniającą gatunki koniowatych od innych są liście owłosione od spodu. Kłącze jest krótkie i grube, nie silnie rozgałęzione. Kwiaty powstają pod koniec maja lub na początku czerwca, zbierają się w długi i gęsty kwiatostan podobny do wiechy.

Skład i właściwości lecznicze

Szczaw koński zawiera wiele korzystnych dla zdrowia biologicznie aktywnych substancji. Ich największe stężenie osiąga się w korzeniu rośliny leczniczej..

Wszystkie odmiany szczawiu zawierają kwas szczawiowy. W organizmie sprzyja wchłanianiu wapnia, który jest niezbędny do wzmocnienia kości i zębów..

W czym pomaga szczaw koński - skład i właściwości lecznicze rośliny:

• antrachinony - substancje o złożonym składzie, mają wyraźny efekt przeczyszczający;
• glikozydy to rozległa organiczna grupa związków drażniących zakończenia nerwowe i receptory;
• garbniki lub garbniki - klasa związków niezawierających azotu, które mogą wywoływać efekt ściągający i otulający;
• kumaryny - pochodne kwasu orto-hydroksycynamonowego, działają przeciwskurczowo i wzmacniająco na naczynia;
• flawonoidy - substancje z grupy fenolowej o właściwościach bakteriobójczych i przeciwzapalnych;
• leukoantocyjanidyny lub polifenole roślinne - reagują i tworzą stabilny film ochronny na powierzchni błon śluzowych.

Zielona masa szczawiu końskiego zawiera pektyny, karotenoidy, sacharozę, witaminy K i C, kwasy organiczne, przede wszystkim cytrynowy i mlekowy. Normalizują równowagę kwasowo-zasadową w organizmie, poprawiają trawienie i pracę jelit, aktywują funkcję wydzielniczą, działają antyseptycznie..

Dlaczego korzeń szczawiu końskiego jest przydatny?

• ma działanie przeczyszczające, ułatwia wypróżnianie z zaparciami, pęknięciami odbytu, zapaleniem okrężnicy, zapaleniem jelit, atonią jelit;
• wywary i napary są stosowane jako środki przeciwrobacze u dzieci i dorosłych;
• wspomaga tworzenie i wydalanie żółci, jest stosowany wewnętrznie przy niewydolności wątroby, zapaleniu pęcherzyka żółciowego, zapaleniu dróg żółciowych;
• jako ogólny tonik i zwiększający apetyt u osłabionych i często chorych dzieci, w celu poprawy odporności organizmu u dorosłych;
• łagodzi ból przy stanach zapalnych zębów i dziąseł, dobrze oczyszcza i wybiela szkliwo zębów, eliminuje krwawienia;
• do zapobiegania i leczenia chorób żołądkowo-jelitowych, stosowanych przy nudnościach, nasileniu, zgadze, zatruciach, zapaleniu żołądka, chorobie wrzodowej żołądka;
• z dusznicą bolesną, gardłem, łagodzi ból i stany zapalne, eliminuje płytkę bakteryjną;
• stosowany jako lek hemostatyczny na krwawienia wewnętrzne, płucne, maciczne, jelitowe, żołądkowe, hemoroidalne.

Szczaw koński jest szeroko stosowany do hemoroidy. Roślina pomaga rozrzedzić stolec, co w takiej sytuacji ułatwia wizytę w toalecie, zmniejsza ból, zmniejsza stan zapalny.

Jak używać szczawiu końskiego

W medycynie ludowej stosowanie szczawiu końskiego opiera się na prawidłowym obliczeniu proporcji rośliny leczniczej, przestrzeganiu warunków leczenia.

Walcz z biegunką

Jak przygotować korzeń szczawiu końskiego na biegunkę:

• gotować 1 litr wody;
• po ugotowaniu dodać 1 łyżkę suchego pokruszonego korzenia;
• gotować płyn na małym ogniu przez 10 minut;
• zdjąć z ognia, ostudzić;
• odcedź lekko ciepły bulion;
• przyjmować 3 łyżki stołowe 1,5 godziny przed posiłkiem rano, w porze obiadowej i wieczorem.

Według starej receptury szczaw gotowano razem z korzeniem w occie lub winie. W tej formie byli leczeni szkorbutem, wąglikiem, zarazą. Sok ze świeżej rośliny był stosowany do zabiegów na otwartych przestrzeniach ciała; w lesie służył jako ochrona przed jadowitymi owadami, wężami.

Wyeliminuj zaparcia

Jak przygotować napar ze szczawiu końskiego na zaparcia:

• wlej 5 łyżek suszonego i pokruszonego korzenia do termosu;
• wlać suchą mieszankę litrem wrzącej wody;
• płyn należy podawać przez 3 godziny;
• zaleca się odcedzenie gotowego naparu;
• produkt jest używany wewnętrznie na jednej łodzi stołowej co 2-3 godziny.

Jeśli wysuszysz kłącze rośliny i zmiażdżysz je w moździerzu, otrzymasz leczniczy proszek, który leczy biegunkę, usuwa pasożyty, zatrzymuje krwawienie, obniża ciśnienie krwi, łagodzi kaszel, łagodzi stany zapalne i ból. Lek stosuje się w dawce 0,25 grama trzy razy dziennie.

Walcz z chorobami skóry

Proszek szczawiowy zmieszany z kwaśną śmietaną lub masłem stosuje się w leczeniu skazy lub zapalenia skóry u dzieci, świerzbu, ropnych i nie gojących się ran, ropni i guzów. W przypadku słabych, skłonnych do krwawienia dziąseł proszek dodaje się do pasty do zębów, usta pieści wywar ze szczawiu końskiego. Lek na bazie proszku szczawiowego w połączeniu z tłuszczem zwierzęcym jest stosowany przeciwko różom, łuszczycy, egzemy, bielactwu, sarkoidozie i innym.

Zaleca się prowadzenie kuracji szczawiem końskim przez ograniczony czas, maksymalnie 1 lub 2 dni. Przy długotrwałej terapii dochodzi do uzależnienia, skuteczność leczenia jest znacznie zmniejszona.

Jak parzyć nasiona szczawiu końskiego:

• jedną łyżkę nasion pobiera się na jedną szklankę wody;
• płyn doprowadza się do wrzenia i gotuje przez 10 minut na małym ogniu;
• następnie pozwól bulionowi ostygnąć;
• dla łatwości użycia płyn przepuszcza się przez gazę.

Gotowy bulion stosuje się doustnie na ból, skurcze, zgagę, 1/3 szklanki 3 razy dziennie. Na zewnątrz na jego podstawie wykonuje się kompresy na krwiaki, szwy pooperacyjne, ból stawów. Płyn może być stosowany do balsamów na głębokie rany, odleżyny, oparzenia czy odmrożenia, owrzodzenia troficzne. Jest płukana z powodu bólu gardła, używanego do dezynfekcji jamy ustnej po ekstrakcji zęba.

Szczaw koński w żywieniu

Czy możesz jeść szczaw koński? Świeże liście rośliny mają gorzki smak, więc ich dużo jest prawie niemożliwe. Kilka dużych liści szczawiu przydaje się do każdej zielonej sałatki. Szczególnie smaczne w połączeniu z ogórkami, pomidorami, rzodkiewką, zieloną cebulą, młodym czosnkiem.

W celach profilaktycznych można żuć świeże liście szczawiu, ale nie więcej niż jeden lub dwa liście dziennie.

W Armenii koń szczaw rośnie wysoko w górach. Liście szczawiu wraz z sadzonkami są splatane i suszone na świeżym powietrzu. Po wysuszeniu fermentują i ciemnieją jak herbata, uzyskując przyjemny korzenny smak, cała goryczka wyparowuje. Zgodnie z ormiańską tradycją danie to nazywa się Aveluk i jest oferowane na targowiskach, sklepach, restauracjach lub kawiarniach. Jedzą aveluk z plackiem lub chlebkiem pita, sosem matsun, serem feta, serami.

Zasady dotyczące zbierania, zaopatrzenia i przechowywania

W przepisach medycyny tradycyjnej szczaw koński jest używany całkowicie, praktycznie bez śladu. Latem do przygotowania wywarów i naparów pobierają zielone części rośliny - liście, kwiaty, łodygi. Można je jeść świeże lub suszone. Jesienią, pod koniec sierpnia - na początku września zbiera się nasiona, a gdy obumiera nieziemska część, wykopują z rośliny najcenniejszą rzecz - jej korzeń.

Przed suszeniem surowiec jest dobrze umyty i pokrojony na małe kawałki. Fragmenty uszkodzone przez pleśń lub próchnicę są usuwane. Szczaw można suszyć na świeżym powietrzu, na słońcu. Roślinę leczniczą można suszyć w suszarce elektrycznej lub piekarniku w temperaturze 60 °. Przechowuj obrabiane przedmioty w szklanych pojemnikach pod zamkniętą pokrywą.

Możliwe szkody i przeciwwskazania

W dużych dawkach, z naruszeniem zasad i warunków leczenia, tracone są właściwości lecznicze szczawiu końskiego. Przeciwwskazania i ograniczenia dotyczą kobiet w ciąży i laktacji, osób z zaburzeniami czynności wątroby i nerek, z osteoporozą. W przypadku poważnych chorób roślinę leczniczą należy stosować jako środek pomocniczy leczniczy, po konsultacji z lekarzem. Dawki i czas stosowania należy również wcześniej omówić ze specjalistą..

W dużych ilościach szczaw koński uważany jest za trujący, może zostać zatruty.

W niewielkich ilościach kwas szczawiowy jest korzystny dla zdrowia. Przy długotrwałym leczeniu i przekraczaniu dopuszczalnych dawek kwas szczawiowy gromadzi się w ludzkim ciele. Oddziałując z wapniem tworzy nierozpuszczalne związki, które odkładają się w przewodach wątroby, nerek i woreczka żółciowego.

W naturze występuje wiele unikalnych roślin, które pomagają ludziom radzić sobie z różnymi chorobami. Lecznicze właściwości szczawiu końskiego umożliwiają stosowanie go wewnętrznie przy chorobach żołądka i jelit, łagodzeniu bólów głowy, wzmacnianiu układu odpornościowego, z kamieni i piasku. Roślinę leczniczą stosuje się zewnętrznie - do tamowania krwawień, przy zmianach ginekologicznych i skórnych, skaleczeniach, siniakach, siniakach. Roślina pomaga przy przeziębieniach i alergiach, łagodzi kaszel, łagodzi katar, służy do dezynfekcji jamy ustnej i gardła. Ważne jest, aby nie przekraczać dawki ani nie używać produktu zbyt długo..

Film o leczniczych właściwościach szczawiu końskiego