Rekordzista wielkości i zapachu kwiatostanów - amorphophallus

Wśród przedstawicieli flory tropików i subtropików są olbrzymie i karłowate rośliny, które zadziwiają niezwykłym rodzajem liści, kwiatów i łodyg. Żyzny klimat półkuli południowej dał światu najsłynniejsze kadzidło i kwiaty o wyjątkowej urodzie. Amorphophallus, jako przedstawiciel rodziny aroidów, również nie przestaje zadziwiać botaników i zwykłych miłośników przyrody..

Miejsca wzrostu i cechy amorphophallus

Każdy ze 170 gatunków sklasyfikowanych jako amorphophallus zasługuje na osobną historię, ale większość z nich nadal wymaga dokładnych badań i opisu. Obecnie powszechnie wiadomo, że wielu przedstawicieli rodzaju to endemity o wyraźnych granicach. W naturze można je spotkać w różnych regionach tropików Afryki, Pacyfiku i Azji. Obszar obejmuje RPA i Madagaskar, Australię i pobliskie wyspy, a także Chiny, Japonię i Indie, lasy Nepalu i Tajlandii, Wietnamu, duże i małe archipelagi Oceanu Spokojnego. Indochiny są uważane za miejsce narodzin tych krótkotrwałych, ale na swój sposób niesamowitych roślin..

Amorphophallus częściej spotykane są w zaroślach lub na wychodniach wapiennych wśród innych traw i krzewów. Nad glebą tworzą zwarty, wyprostowany pień z silnie wyciętym, potrójnie pierzastym liściem. Część podziemna to masywna bulwa, której waga zależy od gatunku.

Przez większość czasu roślina jest w stanie uśpienia, a kwitnienie następuje na krótko przed pojawieniem się zieleni..

Przeczytaj także artykuł: lisianthus - zdjęcie i opis kwiatu!

Amorphophallus titanum (Amorphophallus titanum)

Wśród amorphophallus są rośliny o różnych rozmiarach i kształtach, ale tytaniczny amorphophallus słusznie nazywany jest najwybitniejszym. Widok został odkryty i opisany pod koniec XIX wieku przez botanika Odoardo Beccari podczas podróży na zachodnią Sumatrę.

Widok nieznanej rośliny zadziwił publiczność. Nigdy wcześniej ludzie nie byli w stanie zaobserwować kwitnienia dwumetrowego kwiatostanu w postaci potężnej kolby otoczonej soczystym przylistkiem. Nie tylko wymiary były niesamowite, ale zapach wydobywający się z rośliny nie miał nic wspólnego z zapachem kwiatów i był niezapomniany..

Dzisiaj, kiedy naukowcom udało się przeprowadzić analizę chemiczną „zapachu”, stało się jasne, że tubylcy, którzy nazywali amorphophallus kwiatem zwłok, mieli absolutną rację. Wśród składników kompozycji aromatycznej znalazły się:

• trisiarczek dimetylu, który determinuje zapach niektórych serów;
• disiarczek dimetylu i trimetyloamina obecne w zapachu gnijącej ryby;
• kwas izowalerianowy, który wydziela zużyte spocone skarpetki;
• alkohol benzylowy, który nadaje zapachowi słodką słodycz;
• indol, jeden ze składników zapachu odchodów.

Intensywność staje się silniejsza, gdy otwierają się przylistki, zielonkawe na zewnątrz i fioletowe w środku. „Aromat” amorphophallus jak na zdjęciu służy do zwabienia owadów zapylających, więc jego siła zmienia się w ciągu dnia, osiągając maksimum do połowy nocy.

W 1894 roku amorphophallus titanic został uznany za symbol indonezyjskiego ogrodu botanicznego. Oddzielne egzemplarze trafiły do ​​Anglii i innych krajów europejskich w celu zbadania i zaprezentowania publiczności.

Ale ani gigantyczne kwiatostany, ani zapach nie pomogły chronić tego gatunku przed prawie całkowitą eksterminacją na wolności. Niemal wszystkie znane dziś „arum titanum”, jak nazwał tę roślinę David Attenborough, to okazy z ogrodów botanicznych i szklarni. Te amorphophallus mają własne nazwy i stały monitoring rozwoju i kwitnienia..

Dzięki starannej kontroli stwierdzono, że rekordową bulwę o wadze 117 kg w 2006 roku uzyskano w Niemczech, a do Księgi Rekordów Guinnessa trafił kłos o długości 3 metrów i 10 cm, który był pokazywany w 2010 roku na wystawie w USA..

Oprócz unikalnego kwiatostanu kolby, który jest uważany za największy w świecie roślin oraz bulw, tytanowy amorfowiec posiada:

• raczej soczysta wyprostowana łodyga;
• pojedynczy liść pierzasty o średnicy do metra z różnobarwnym pustym ogonkiem o wysokości do 3 metrów.

Po raz pierwszy gigant flory kwitnie 7-10 lat po zasiewie. A zielona część rośliny jest pokazana nad ziemią dopiero po więdnięciu kwiatostanu.

Następnie u podstawy ucha amorficznego, jak na zdjęciu, powstają gęste owalne jagody w kolorze pomarańczowym lub żółtym. Kwitnienie jest wyjątkowo nieregularne. W niektórych przypadkach kwiatostany nie tworzą się przez 5-8 lat, ale czasami miłośnicy przyrody mogą co roku obserwować rozwój jednej z najbardziej niezwykłych roślin na świecie.

Amorphophallus koniak (Amorphophallus konjac)

Inny rodzaj amorfofalusa pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej, Chin i Półwyspu Koreańskiego. Koniaku Amorphophallus lub, jak to nazywa miejscowa ludność, Koniaku jest mniejsze niż jego tytaniczny odpowiednik, ale równie interesujące dla botaników i dla każdego, kto nie jest obojętny na egzotyczną florę.

Oprócz słowa „konyaku”, w Chinach, na Filipinach czy w Wietnamie w odniesieniu do tego gatunku można usłyszeć nazwę „palma węża” lub „język diabła”. Przesądne lęki wśród rdzennej ludności były spowodowane kształtem dużego spiczastego kwiatostanu w odcieniu burgunda, tak podobnego do języka diabła, który pojawił się z samego podziemia. W kręgach naukowych ten gatunek wieloletniej rośliny aroidowej ma również drugie imię - rzekę amorphophallus.

Budowa rośliny niewiele różni się od amorphophallus titanic, ale wysokość konniaku nie przekracza dwóch metrów od bulwy do wierzchołka pojedynczego liścia lub kwiatostanu.

Bulwa amorphophallus, jak na zdjęciu, ma nieregularnie zaokrąglony wygląd i może osiągnąć średnicę 30 cm. Zdjęcie przedstawia miejsca powstawania dzieci, które za kilka lat staną się pełnoprawnymi okazami.

Rzeka Amorphophallus opuszcza okres spoczynku wczesną wiosną i kwitnie w kwietniu. Kwiatostan konniaku trzymany jest na wyprostowanym ogonku, pomalowanym w tym samym tonie i ogonku o długości około metra. W miarę kwitnienia zapach gnijącego mięsa rozprzestrzenia się wokół amorficznego, a na kolbie tworzą się lepkie krople. W ten sposób roślina przyciąga owady przenoszące pyłek z kwiatów męskich do znajdujących się tu kwiatów żeńskich..

Pomimo nieodłącznego nieprzyjemnego zapachu egzotyczny gatunek kultury uprawiany jest jako dekoracyjny nie tylko w szklarniach, ale także w zwykłych mieszkaniach..

Ale w domu bardziej cenią sobie nie oryginalne piękno kwiatostanów i matowozielonych palm wężowych, ale możliwość wykorzystania bulwy amorficznej do jedzenia. Z brązowawych bulw wytwarza się mąkę i żelujące dodatki do żywności, które nie są gorszej jakości niż agar-agar.

Amorphophallus pion-leaved (Amorphophallus paeoniifolius)

Koniak Amorphallus nie jest jedyną rośliną ozdobną i spożywczą w tym rodzaju. W niektórych prowincjach Chin, w Wietnamie i na wyspach Oceanu Spokojnego rośnie amorfowiec o liściach pionowych, zwany ignamem słonia.

Przy ogólnym podobieństwie bulwy i liści kwiatostan i zasłona różnią się wyglądem od Konniaku i Arum Titanum. Fioletowa lub fioletowo-zielonkawa narzuta ma wyraźną falbankę wzdłuż krawędzi, a górna część kolby trzymana na skróconym ogonku przypomina owocnik silnie przerośniętej linii.

Bulwa dorosłego amorfowca o liściach pionowych może ważyć do 15 kg i osiągać średnicę 40 cm.W domu gatunek ten jest uprawiany jako roślina spożywcza, lecznicza i pastewna. Używają mąki uzyskanej z bulw i samych bulw, które są smażone i gotowane jak ziemniaki.

Podobnie jak dolna część narzuty, ogonek liściowy ma cętkowany kolor. Liście tego gatunku naprawdę przypominają liście słynnego kwiatu ogrodowego, ale w przeciwieństwie do niego mogą rosnąć od 50 do 300 cm średnicy.

Amorphophallus bulbifer

Wszystkie amorphophallus swój zapach zawdzięczają upodobaniom owadów, które je zapylają. Zwykle są to muchy i padlinożercy, przyciągane przez miazmę gnijącego mięsa. Z tego samego powodu u większości gatunków okrycie, ochronny kwiatostan ma intensywny bordowy lub krwawy odcień..

Istnieją jednak wyjątki od wszystkich zasad. Rosnące dziko lilie voodoo lub amorficzne bulwiaste można uznać za najpiękniejsze, a nawet wykwintne ze wszystkich krewnych. Ma biało-żółte ucho skierowane do góry z wyraźną granicą umiejscowienia kwiatów żeńskich i męskich oraz różowy welon od wewnątrz. Kształtem i wdziękiem, jak widać na zdjęciu amorphophallus, taki kwiatostan bardziej przypomina lilie calla, a ponadto prawie nie ma tak rozczarowującego nieprzyjemnego zapachu dla hodowców.

Ale główną cechą tego gatunku nie jest to, ale zdolność do tworzenia całkiem żywotnych cebulek na gałęzi nerwów liściowych. Upadając na ziemię, po krótkim okresie spoczynku kiełkują i ożywiają nowe rośliny wraz z dziećmi uformowanymi na bulwie.

Amorphophallus bulwiasty na wolności nadal występuje w lasach Indii i Myanmaru. Ale gatunek zyskał prawdziwe uznanie w Europie i USA, gdzie jest uważany za doskonałą kulturę wewnętrzną..

Gatunek ma dość długi okres spoczynku, od września do lutego bulwa znajduje się w suchej glebie bez podlewania, a wiosną po przesadzeniu daje strzałę, na której otwiera się duży biało-różowy kwiatostan.

Podobnie jak u innych pokrewnych gatunków, po zapyleniu na kolbie, jak na zdjęciu amorphophallus, owalne jagody mogą dojrzewać. W zależności od dojrzałości ich kolor waha się od zielonego do gęsto karminowego. Zanim jagody osiągną pełną dojrzałość, roślina wydaje liść na cętkowanej, wydrążonej ogonku.

Karzeł Amorphophallus (Amorphophallus pygmaeus)

Amorphophallus karłowaty lub karłowaty pochodzący z Tajlandii jest oczywisty interesujący dla miłośników upraw w pomieszczeniach. Roślina o wysokości nie większej niż pół metra wyróżnia się spośród wielu krewnych całkowicie białymi wydłużonymi kwiatostanami z małymi, również białymi wypustkami.

Zapach charakterystyczny dla amorphophallus, gatunek ten emituje tylko w pierwszą noc po pojawieniu się kolby i od wiosny do jesieni podoba się właścicielom najpierw pojawieniem się kwiatostanów, następnie jagód uformowanych na kolbie, a następnie gęstej zieleni lub prawie czarne pierzaste liście.

Film o kwitnieniu Amorphophallus w mieszkaniu