Cała zabawa z dużymi kaktusami i opieką nad nimi

Cechą charakterystyczną długich i wysokich kaktusów jest ich wytrzymałość i szczególna dekoracyjność..

Często są używane jako potomstwo dla nieprzystosowanych i kapryśnych sukulentów. Rezultatem są spektakularne i rzadkie kompozycje w domowej kolekcji kaktusów..

W artykule przyjrzymy się wizualnie kaktusom na zdjęciu, a także przestudiujemy ich opis i dowiemy się, jak właściwie o nie dbać, aby przez długi czas zachwycały Cię swoim pięknem.

Zdjęcia i opisy gatunków

Poniżej możesz zobaczyć zdjęcia domu wysokich, cienkich kaktusów i ich nazwy wraz ze szczegółowym opisem.

Giant Cereus (Cereus giganteus)

Największy kaktus pustynny z rodzaju Cereus, z rodziny cactaceae. Środowisko naturalne - południowo-wschodnia Kalifornia, Arizona, meksykańska pustynia Sonora. Ze względu na swoje ogromne rozmiary gigantyczny kaktus trafił do Księgi Rekordów Guinnessa i jest symbolem Arizony. Soczysty - długa wątroba dorasta do 10 - 20 m.

Główna łodyga zaczyna się rozgałęziać w wieku 70 lat, przybierając kształt świecznika. Charakterystyczną cechą jest powolny wzrost łodygi. Przez 10 lat od wykiełkowania nasion kaktus rośnie tylko o 2 cm, a dopiero po 30 latach rozpoczyna się jego aktywna faza wzrostu. Grubość dorosłego pnia dochodzi do 60 - 70 cm, tułów jest żebrowany, posiada do 20 - 24 tępych żeber. Powierzchnia pnia pokryta jest brązową otoczką.

Kolce są duże, gęste, do 5 - 7 cm długości. Liście - małe łuski, niewidoczne, występują tylko u młodych okazów.

Kaktus kwitnie wczesnym latem, kwitnie długo - 3-4 tygodnie. Kwiaty są pojedyncze, mogą być:

1. biały;
2. jasny czerwony;
3. żółty kolor.

Kwiat jest rurkowaty, prosty.

Owoce - jadalne jagody, znajduje się w górnej części bagażnika. Nasiona są ciemnoczerwone z czarnym odcieniem.

Cechy pielęgnacji - soczysty nie wymaga dodatkowego podlewania, składa się w 90% z wody. Toleruje suche powietrze i nagłe zmiany temperatury.

Ważny: w warunkach naturalnych wytrzymuje temperatury poniżej 0 ° С.

Jesienią i zimą niezbędna jest chłodna zawartość do 10 ° C.

Gleba powinna być lekka, dobrze przepuszczalna, z dodatkiem piasku i żwiru.

Cleistocactus (Cleistocactus)

Kolumnowy soczysty z rodziny kaktusów. Rośnie naturalnie w Ameryce Łacińskiej. Po raz pierwszy odkryto go pod koniec XIX wieku. niedaleko Andów. Istnieje ponad 50 odmian cleistocactus.

Pędy są elastyczne, gęste, rozgałęzione u nasady. Może być wyleganie, wyprostowane, rozgałęzione.

System korzeniowy jest potężny, dobrze się rozgałęzia.

W warunkach wewnętrznych łodygi osiągają duże rozmiary, do 30 - 40 cm długości, w szklarniach dorastają do 4 m. Łodygi są cylindryczne, podłużne żebra, słabo wyrażone, do 20 szt. Powierzchnia żeber pokryta jest kolcami ułożonymi w chaotycznym porządku. Kolce są małe, szczeciniaste, mogą być:

• biały;
• żółtawy;
• szary;
• i czerwone odcienie.

Ciernie w pobliżu otoczki są cienkie, proste, do 1 - 1,5 cm długości. Kolce środkowej łodygi są większe, osiągają 4-5 cm długości.

Charakterystyczną cechą rośliny jest stosunkowo długa i cienka łodyga o średnicy 3 - 9 cm.

Dorosły cleistocactus tworzy wiele pąków. Kwiaty pojawiają się w tym samym czasie. Długotrwałe kwitnienie rozpoczyna się późną wiosną. Pąki kwiatowe - na bocznej powierzchni łodygi pojawiają się jasne narośla. Następnie zamieniają się w siedzące kwiaty rurkowe o jasnych kolorach. Kwiaty nie otwierają się całkowicie. Płatki są wąskie, podłużne.

Owoce duże, błyszczące, pokryte włosiem. Nasiona są małe, czarne.

Funkcja pielęgnacji - wystarczająca ilość jasnego światła, długie godziny światła dziennego są wymagane przez cały rok.

Ważny: z braku światła ozdobne łodygi są zdeformowane, wygięte. Doniczki należy okresowo obracać, aby światło padało równomiernie.

W upale, aby zapobiec przędziorkom, roślinę należy spryskać, można kąpać się pod ciepłym prysznicem, ale nie więcej niż 1 raz w tygodniu.

Roślina nie boi się przeciągów i nocnych zmian temperatury, wiosną może być wystawiona na świeże powietrze.

Espostoa

Gęsto dojrzewający sukulent z rodziny kaktusów. Rodzaj został po raz pierwszy opisany na początku XX wieku.

Siedlisko naturalne - Ekwador, Peru, RPA. Rośnie na łagodnych zboczach górskich, terenach skalistych.

Rodzaj jest nieliczny, obejmuje do 15 gatunków.

W domu uprawia się głównie wełniane esposto.

Pędy mają zdolność krzewienia lub rozgałęziania, w zależności od odmiany. Łodygi są masywne, z natury mają kształt kandelabra.

Charakterystyczną cechą jest gęste pokwitanie, dla którego gatunek otrzymał zabawny przydomek „peruwiański staruszek” lub „puszysty”.

W środowisku naturalnym espostoes dorastają do 5 - 6 m wysokości. Średnica łodygi - 10-15 cm. Żeberka są tępe, niskie, do 25 - 30 sztuk.

Cienkie, proste ciernie wyrastają z otoczek o długości do 1 cm, a ich liczba wynosi 35 - 40 szt. Kolce mogą być:

• niebieskawy;
• biały z żółtawym odcieniem.

Centralne kolce są ciemne, sztywne, dorastają do 2 - 3 cm. Areole pokryte gęstym, krótkim włosem.

Ważny: roślina kwitnie głównie na wolności.

Kwiaty dzwonkowate, średniej wielkości, białe, mogą być bladoróżowe.

Owoce jadalne z soczystym miąższem. Nasiona są czarne, owłosione.

Cechy pielęgnacji - Espostoa wymaga jasnego oświetlenia przez cały rok, gęste pokwitanie chroni pień przed oparzeniami. Podlewanie, nawet w letnie upały, jest konieczne w małych dawkach, ostrożnie, aby nie zmoczyć puszystej łodygi.

Nie zaleca się spryskiwania rośliny; należy oczyścić włosy z kurzu miękką, suchą szczotką.

Cephalocereus

Przedstawiciel rodziny kaktusów. W naturze występuje do 100 gatunków. Rośnie w ciepłym i wilgotnym klimacie Meksyku i Brazylii.

Dosłownie przetłumaczona nazwa soczystego oznacza „głowę” i „wosk świecy”.

Cechy budowy łodygi - wyraźna głowica, przypominająca głowę pokrytą długimi włosami, do 30 cm długości. W przypadku tej cechy cefalocereus był nazywany „starą główką świecy”, „starym meksykańskim”, „głową starca”.

Kształt łodygi jest cylindryczny, kolumnowy. W naturze dorasta do 10-15 m wysokości. W domu hybrydy mają znacznie mniejszy wzrost, do 40-50 cm, łodyga jest szaro-zielona, ​​całkowicie pokryta długimi kolcami - żółtawymi włosami.

Żebra niskie, proste, do 30 szt. Otoczki są gęsto obsadzone.

Kwiaty lejkowate, do 10 cm długości, kremowe. Kwitnienie występuje tylko w warunkach naturalnych. Na szczycie łodygi tworzą się pąki.

Ważny: ta długa wątroba dobrze się rozwija zarówno w szklarniach, jak iw domu.

Cechy pielęgnacji - dorosłe rośliny stopniowo tracą włosy w dolnej części łodygi. Ważne jest terminowe przycinanie i przesadzanie, aby roślina nie straciła swojego efektu dekoracyjnego.

Nie toleruje zacienionych miejsc. Roślina potrzebuje jasnego oświetlenia przez cały rok. Brak światła traci swoją atrakcyjność, więdnie. Roślina nie toleruje suchego powietrza. W letnie upały zaleca się spryskanie łodygi ciepłą wodą z drobnego sprayu.

Myrtillocactus geometryczny (Myrtillocactus geometrizans)

Rodzaj myrtillocactus należy do rodziny kaktusów, ma tylko 4 odmiany.

Najpopularniejszy rodzaj do uprawy w pomieszczeniach - geometryczny myrtillocactus. W naturze gatunek ten występuje powszechnie w Meksyku, Gwatemali. Siedlisko - obszary górskie, żyzne gleby aluwialne. W domu roślina nazywa się „nasz ojciec”.

Łodyga jest słupkowata, drzewiasta, koloru zielonego z niebieskim woskowym nalotem. W naturze dorasta do 4 m. Łodygi dorosłej gałęzi rośliny. W domu łodyga dorasta do 30 cm długości i 10 cm średnicy.

Żebra są wyraźnie zaznaczone, ilość 8 szt. Areole są duże, umiejscowione na żebrach, z nich wyrastają kolce.

Powierzchnia łodygi jest żebrowana, z wiekiem pokrywa się drobnymi kolcami. Kolce rosną w grupach po 6.

Kwitnie latem. Kwiaty są małe, lejkowate, do 2 - 3 cm średnicy, białe, z zielonkawym lub żółtym odcieniem. Płatki są wąskie, tępo zakończone. Owoce - niebieskie jagody.

Charakterystyczna cecha - młode rośliny nie mają kolców.

Cecha pielęgnacyjna - gładka powierzchnia łodygi jest przeciwwskazana w bezpośrednim świetle słonecznym. Lepiej trzymać się po wschodniej i zachodniej stronie.

Roślina nie wymaga specjalnego przycinania, kwiat jest rzadko przesadzany, tylko w miarę wzrostu systemu korzeniowego, jeśli doniczka stała się mała.

Aby zapobiec próchnicy szyjki korzeniowej powierzchnię gleby ściółkować drobnym żwirem.

Funkcje pielęgnacyjne

Pomimo specyfiki pielęgnacji każdego rodzaju sukulentów, musisz wiedzieć, co zrobić z długimi kaktusami zgodnie z ogólnymi zasadami i jak je hodować:

1. Umiarkowane podlewanie. Podlewanie jest wymagane latem i wiosną. Kaktusy podlewa się tylko czystą wodą. Gleba musi wyschnąć między podlewaniami. Stojąca woda wywołuje zgniliznę i inne infekcje wirusowe.
2. Delikatne karmienie. Sukulenty naturalnie rosną na kamienistych, nieurodzajnych, piaszczystych glebach. Specjalne kompleksowe nawozy mineralne stosuje się tylko wiosną i latem, dawkowanie należy ściśle przestrzegać, zimą rośliny nie są karmione.
3. Odpoczynek zimowy jest ważny dla wszystkich przedstawicieli. Jesienią rośliny przenoszone są do chłodnego pomieszczenia. Podlewanie jest stopniowo zmniejszane, zimą lepiej nie podlewać kaktusów w ogóle.

   Ważny: w przypadku cephalocereus potrzebne jest chłodniejsze zimowanie, temperatura powietrza wynosi do 5-6 ° С, inni przedstawiciele zimują zwykle w temperaturze 10-12 ° С.

4. Powietrze. Wiosną dla lepszego rozwoju i dojrzewania rośliny należy wynieść na świeże powietrze..
5. Dobre światło jest warunkiem wstępnym dla wszystkich kaktusów.. Zimą używaj dodatkowych lamp, 3-4 godziny dziennie. Rośliny chorują z powodu braku światła, tracą swój wygląd.

Duże kolumnowe kaktusy wcale nie są kapryśne i nie powodują wielu problemów - łatwo rozmnażają się nawet w domu, szybko się zakorzeniają, z należytą starannością żyją ponad dekadę.