Naga dama z rpa - delikatny amarylis

Historia rodzaju Amaryllis, należącego do tytułowej rodziny roślin bulwiastych, rozpoczęła się w 1753 roku za sprawą Karla Linneusza. Na moje imię amarylis

zawdzięcza bohaterce Virgil. W tłumaczeniu z języka greckiego amarysso oznacza „musujące”, ale jednocześnie nazwa kultury, podobnie jak Amarella, przypomina gorycz i toksyczność cebulki amarylis.

Pomimo uwagi słynnego botanika taksonomia tego rodzaju przez wiele stuleci była zagmatwana i niedoskonała. Oprócz prawdziwych afrykańskich amarylisów, jak na zdjęciu, rośliny z kontynentu południowoamerykańskiego, które są podobne do rodzaju, od dawna są przypisywane rodzajowi. Jednak wraz z podobieństwem roślin ujawniły się poważne różnice w sposobie rozmnażania i innych cechach upraw..

Położyć kres sporom naukowców i ostatecznie wyjaśnić klasyfikację dopiero pod koniec XX wieku..

Dopiero w 1987 roku Międzynarodowy Kongres Botaników doszedł do wniosku o konieczności zrewidowania podziału rodziny Amaryllis na rodzaje. Dziś amerykańskie gatunki ozdobnych roślin bulwiastych są wykluczone z rodzaju Amaryllis i tworzą własny rodzaj Hippeastrum..

Opis amarylis i ich kwitnienia

Cebulki amarylis są wystarczająco duże, osiągają 5–10 cm średnicy, mają owalny lub jajowaty kształt i pokryte są cienkimi, wysuszonymi łuskami. Pod koniec lata na półkuli południowej, przypadającej na przełomie lutego i marca, nad cebulką unosi się goła szypułka o wysokości od 30 do 60 cm.

Kwiatostan na wierzchołku składa się z kilku różowych kwiatów, których lejkowata korona w momencie całkowitego rozpuszczenia może osiągnąć średnicę 10 cm. Z wyglądu amarylis naprawdę ma wiele wspólnego z hippeastrum.

Corolla ma sześć spiczastych płatków.

Kwiaty są przymocowane w górnej części szypułki po 2–20 sztuk.

Liście amarylis pojawiające się po uschnięciu kwiatostanu mają do 50 cm długości i znajdują się naprzeciw siebie u podstawy szypułki.

Po zapyleniu w miejsce kwiatu powstaje skrzynka z owocami z nasionami amarylisu.

Ale jeśli w hippeastrum nasiona wewnątrz owocu mają czarny kolor i spłaszczony kształt, to w amarylis, pod osłoną kapsułki, znajdują się małe cebulki zielonkawego, białawego lub różowego koloru.

Pomimo tych różnic siła przyzwyczajenia jest niezwykle wysoka, dlatego hippeastrum nadal jest błędnie nazywane amarylis..

Aby kultura rosnąca w domu regularnie kwitła i dawała potomstwo, ważne jest, aby dokładnie zidentyfikować konkretny okaz i wybrać odpowiednią technikę rolniczą.

Gatunek i pochodzenie amarylis

Amaryllis belladonna przez ponad dziesięć lat pozostawała jedynym gatunkiem w tym rodzaju. Ale w 1998 roku w jego ojczyźnie znaleziono inną blisko spokrewnioną roślinę o nazwie Amaryllis paradisicola.

W porównaniu do amarylis, gatunek paradisicola ma szersze rowkowane liście, a maksymalna liczba kwiatów na kwiatostan może osiągnąć 21 w porównaniu z 12.

U belladonny korona kwiatów może mieć różny kolor, od bladego różu do fioletu lub fioletu..

U nowych gatunków kwiaty są jednolicie różowe, a nasycenie cienia wzrasta wraz z rozwojem..

Ponadto zbliżając się do zasłon amarylis paradisicol nie sposób nie poczuć silnego aromatu kwiatów, przypominającego zapach żonkili, również zaliczanych do rodziny amarylis.

Miejsce narodzin amarylis, czy to jest belladona lub paradisicola to Republika Południowej Afryki. Ponadto rośliny te występują na ściśle ograniczonych obszarach. Na przykład, amarylis belladonna pochodzi z Przylądka, gdzie można go zobaczyć na wilgotnych zboczach przybrzeżnych. Paradisicola preferuje bardziej suche, bardziej górzyste lokalizacje, często zamieszkując skaliste wychodnie i piargi.

Ze względu na duże, ciężkie nasiona amarylis obu gatunków w naturze tworzą gęste skupiska. Wpadając do ziemi w porze deszczowej, cebulki szybko kiełkują, tworząc ogromne kępy na bardzo ograniczonym obszarze.

Ale w ogrodzie iw domu rośliny dobrze znoszą pojedyncze nasadzenia. Uprawa na zewnątrz jest ograniczona niską mrozoodpornością roślin. Przede wszystkim mrozy wpływają na liście amarylis i jego kwiaty, ale silne mrozy uszkadzają cebulki i negatywnie wpływają na przyszłe kwitnienie..

W domu amarylis kwitną po długim okresie suszy, który kończy się w marcu lub kwietniu. Dlatego rośliny są popularnie znane jako lilie wielkanocne, chociaż kultura ta ma niezwykle odległy związek z prawdziwymi liliami. Ze względu na brak liści podczas kwitnienia amarylis nazywane są „nagą damą”.

Duże, aromatyczne kwiaty amarylis, jak na zdjęciu, przyciągają wiele owadów. W ciągu dnia pszczoły są głównymi zapylaczami roślin, a nocą nad różowymi zasłonami unoszą się łyżki..

Amarylis kulturowe i ich hybrydy

Gatunek belladonna został udomowiony na początku XVIII wieku. Cebulki amarylis zostały wywiezione do Anglii, następnie na południe Australii i do Ameryki. To właśnie na terenie Australii na początku XIX wieku po raz pierwszy uzyskano rośliny hybrydowe. Dziś nie można już poznać ich natury, ale stały się podstawą do uzyskania amarylisów, których kolory różnią się od naturalnych.

Do dyspozycji hodowców kwiatów są rośliny, które ujawniają korony fioletowe, brzoskwiniowe, prawie czerwone, a nawet całkowicie białe..

W białych amarylisach, na zdjęciu, w przeciwieństwie do odmian różowych, łodygi są całkowicie zielone i nie mają niebieskawego ani fioletowego odcienia. Współcześni hodowcy uzyskali rośliny z koronami, które są ozdobione paskami i żyłkami, które mają pięknie przyciemnione brzegi lub mają jasnożółte środki. W przeciwieństwie do dziko rosnących amarylisów, odmiany uprawne często tworzą półkulisty kwiatostan.

Gatunek belladonna amarylis był już używany w naszych czasach do krzyżowania się z crinum Murraya. Powstały gatunek hybrydowy nazwano Amarcrinum. A dziś roślina daje niesamowicie piękne i różnorodne odmiany..

Kolejną hybrydę amarylis uzyskuje się przez skrzyżowanie z brunswigią Josephine. Nazywali go Amarygia..

Toksyczność amarylis

Amarylis są nie tylko piękne. Mogą być niebezpieczne dla opiekujących się nimi osób i zwierząt.

W cebulkach amarylisu, jego liściach i łodygach znajdują się toksyczne związki, w tym amarylidyna, fenantrydyna, lukoryna i inne alkaloidy, gdy dostaną się do organizmu, osoba doświadcza:

• wymioty;
• obniżenie ciśnienia krwi;
• niewydolność oddechowa;
• dyskomfort w jelitach;
• letarg;
• zwiększone wydzielanie śliny.

Stężenie substancji toksycznych jest niskie. Dlatego dla osoby dorosłej roślina jest nieznacznie niebezpieczna, ale amarylis jest trujący dla dzieci i zwierząt domowych. Przy pierwszych oznakach choroby i podejrzeniu przedostania się cebulki lub zielonej rośliny do przewodu pokarmowego należy skonsultować się z lekarzem.

Poważny etap zatrucia grozi zatrzymaniem oddechu i negatywnym wpływem na układ nerwowy. Najczęściej problem ten dotyka zwierzęta gospodarskie, na przykład kozy i krowy wypasane w pobliżu rabat kwiatowych..

Toksyczność amarylis dotyczy również osób cierpiących na kontaktowe zapalenie skóry. Sok z rośliny może podrażniać skórę, dlatego bezpieczniej jest pracować w rękawiczkach.

Film o pięknym amarylis