Opis kultury dekoracyjnej biota lub tui wschodniej

Ze względu na popularność drzew iglastych liczba uprawianych obecnie odmian tui sięga dziesiątek i setek. Częściej zachodnia tuja jest uprawiana na działkach, ale wschodnia tuja zasługuje na nie mniejszą uwagę.

Do niedawna rośliny o tej nazwie tworzyły wspólny rodzaj z tujami, ale ze względu na szereg różnic w budowie, warunkach wzrostu i rozmnażania przydzielono je do nowego zbiorowiska składającego się z jednego gatunku tui, a raczej bioty orientalnej lub Biota orientalis.

Biota lub tuja wschodnia: opis gatunku

Zmiana oficjalnej klasyfikacji dała początek innej nazwie, wywodzącej się od nazwy podrodzaju tej kultury, płazińca.

Ojczyzną tej rośliny są Chiny i inne regiony azjatyckie, gdzie biota rośnie w postaci dużych krzewów, a czasem drzew o dość szerokiej koronie. Dorosłe osobniki, zdolne do życia na wolności przez kilkaset lat, osiągają wysokość 18, a ich średnica dochodzi do 12 metrów.

Osobliwością wschodniej tui są płaskie pędy z licznymi rozgałęzieniami, pokryte igłami. Na pniu gałęzie są ułożone promieniowo i do góry, dlatego z boku sprawiają wrażenie cienkich, żywych płyt.

Zielone, łuszczące się igły o długości nie przekraczają 1,5 milimetra, gęsto pokrywają pędy, których końce są zwieńczone szyszkami, w przeciwieństwie do tych, które dojrzewają na zachodniej tui. Jak widać na zdjęciu, tuja wschodnia ozdobiona jest zielono-niebieskawymi rogatymi szyszkami o długości do 15 mm, które stają się brązowawo-czerwone, gdy dojrzewają, wysychają i otwierają się w połowie jesieni, uwalniając nasiona.

Zielone igły fauny i flory z matowym nalotem zimą zmieniają kolor na brązowo-brązowy, ale nie giną. Ich życie trwa od 3 do 5 lat, po czym igły odpadają, odsłaniając lekkie pędy.

W kulturze najczęściej stosuje się orientalne formy piramidalne tui. Istnieje wiele odmian tej rośliny, różniących się odcieniem igieł i wielkością krzewu..

Sadzenie bioty, tui wschodniej i dbanie o efedrę

W porównaniu z zachodnią tują jej wschodni kongener jest bardziej ciepłolubny. W centralnej Rosji kultura poważnie zamarza lub całkowicie umiera, a jeśli przeżyje, traci gęstość korony, ciemnieje.

W południowych regionach, na przykład na wybrzeżu Morza Czarnego i na Krymie, roślina czuje się świetnie, osiąga znaczny rozmiar, cieszy się puszystą koroną i doskonałym efektem dekoracyjnym.

Fani upraw iglastych, którzy chcą ozdobić miejsce wschodnią tują, mogą sadzić krzew w pojemniku. W tym przypadku biota będzie rosła na świeżym powietrzu latem, a zimą kochające ciepło piękno będzie musiało zostać przeniesione pod dach..

Podobnie jak inne kultury z rodziny Cypress, płaskogłowy jest światłolubny, ale zakorzenia się w cieniu. To prawda, że ​​w tym przypadku korona okazuje się bardziej rozrzedzona, co pogarsza postrzeganie odmian piramidalnych. A rośliny z ozdobnymi złotymi igłami w cieniu mogą stać się całkowicie zielone.

Sadzenie i pielęgnacja wschodniej tui nie będzie obciążać nawet początkującego ogrodnika. Kultura jest mało wymagająca dla składu gleby i obecności w niej dużej ilości materii organicznej. Do uprawy fauny i flory odpowiednie są uprawiane gliny piaszczyste i gliny. Gleba powinna być wystarczająco luźna, aby umożliwić aktywny rozwój systemu korzeniowego i osuszona, aby wykluczyć stojącą wodę i gnicie podziemnej części rośliny.

Coroczne karmienie jest potrzebne tylko młodym osobnikom w wieku do pięciu lat. W tym czasie odporny na suszę krzew jest regularnie podlewany, ponieważ powierzchnia kręgu pnia wysycha. Po 6 latach faunę i florę wschodnią podlewamy tylko podczas gorących okresów suszy..

Rośliny tego gatunku nie boją się przesadzania. Pogłębienie szyjki korzeniowej tui płaskiej rośliny nie jest destrukcyjne, jak w przypadku tui zachodniej. Krzew zareaguje na błąd takiego ogrodnika, tworząc nowe korzenie i pędy, gęstniejąc i otrzymując dodatkowe pożywienie i wsparcie.

Jak wynika z opisu, wschodnia tuja rozmnaża się przez nasiona, nawarstwianie i sadzonki. Jednocześnie sadzonki zachowują cechy odmianowych roślin rodzicielskich..

Powszechne odmiany tui wschodniej, biota

Nie ma tak wielu odmian fauny i flory wschodniej, jak u jej zachodniego sąsiada, tui. Istniejące odmiany różnią się rozmiarem, kształtem korony i kolorem igieł. W wyniku wykładu poszczególne rośliny mieszańcowe uzyskały większą zimotrwałość niż okazy gatunków, dzięki czemu mogą rosnąć na północ od naturalnego obszaru.

Do popularnych odmian należy tuja wschodnia Aurea Nana z gęstą jajowatą koroną, w wieku 10 lat krzew osiągający wysokość 70-80 cm. świecą wszystkimi odcieniami brązu, a na wiosnę znów staje się jasny, żółty.

W zależności od odmiany, orientalne tui są wykorzystywane w projektowaniu krajobrazu jako duże tasiemce, część nasadzeń grupowych lub podstawa do stworzenia żywego ozdobne ogrodzenie.

Film o wschodniej tuji