Nivyanik

Jednoroczna lub wieloletnia roślina zielna Leucanthemum należy do rodziny astrowatych lub astrowatych. Wcześniej roślinę tę przypisywano rodzajowi Chrysanthemum. Nivyanik różni się od chryzantemy tym, że nie ma charakterystycznego dla tego rodzaju zapachu, a także nie ma pokwitania, składającego się z jasnoszarego stosu. Według różnych informacji rodzaj ten obejmuje 20–70 różnych gatunków. Naukowa nazwa tego rodzaju „leucanthemum” w tłumaczeniu z języka greckiego oznacza „biały kwiat”, rosyjska nazwa tego kwiatu „nivyanik” pochodzi od słowa „niva”. Większość rodzajów stokrotek występuje w Azji i Europie w regionach o klimacie umiarkowanym. Roślinę tę można również spotkać w Nowej Zelandii, Ameryce Północnej i Australii. Ogrodnicy często nazywają tę roślinę rumiankiem ogrodowym. Jest bardzo popularny w kształtowaniu krajobrazu, a także w kształtowaniu krajobrazu..

Kwitnąca roślina zielna ma czerwone kłącze. Pędy proste liściaste są drobno rozgałęzione, ich wysokość waha się od 0,3 do 1,2 m. Całość klapowana lub ząbkowana na krawędzi blaszki liściowej ma kształt lancetowato-podłużny i ciemnozielony kolor. Płytki liściowe są albo podstawne, albo łodygowe, a to zależy od rodzaju chabra. Duże kwiaty osiągają średnicę 60-120 mm, a na zewnątrz są bardzo podobne do rumianku. Kwiaty są kwiatostanami-koszyczkami, które zawierają rurkowate żółte kwiaty, które otaczają brzeżne kwiaty języczkowate w kolorze żółtym lub białym. Kwiatostany znajdują się na końcach pędów. Stokrotka kwitnie dwa razy w sezonie, a raczej: maj - lipiec i sierpień - wrzesień. W środku kosza dojrzewają nasiona, które zachowują żywotność przez 2 do 3 lat..

Uprawa trawy cytrynowej z nasion

Uprawa trawy cytrynowej przez sadzonki ma jedną zaletę, że takie rośliny zaczną kwitnąć już w bieżącym sezonie. Wysiew nasion na sadzonki przeprowadza się w ostatnich dniach lutego lub w pierwszym - w marcu. W przypadku upraw możesz wziąć absolutnie dowolne pojemniki (pudełka, kubki, miski itp.), Ponieważ w przyszłości sadzonki będą musiały zostać wycięte. Aby jednak łatwiej było kontrolować wilgotność gleby, lepiej jest wziąć płytki pojemnik na uprawy. Pojemniki wypełnione są gotową mieszanką gleby przeznaczoną do sadzenia sadzonek kwiatów, ale jeśli chcesz, możesz wziąć mieszankę składającą się z piasku i torfu wysokiego. Przed siewem mieszankę gleby i pojemnik należy zdezynfekować roztworem manganu potasu. Na początek należy wykonać dobrą warstwę drenażową na dnie pojemnika, który jest pokryty mieszanką gleby. Pojemnik należy napełniać nie do góry, 20-30 mm poniżej krawędzi. Powierzchnię podłoża należy wyrównać, po czym należy równomiernie rozprowadzić nasiona, które pogłębia się tylko o 10 mm i posypuje cienką warstwą mieszanki glebowej. Uprawy należy zwilżyć drobnym sprayem.

Pojemnika nie trzeba przykrywać, ale przenosi się go w ciepłe miejsce (około 22 stopni). Po pojawieniu się pierwszych sadzonek pojemnik należy przestawić w chłodniejsze miejsce (od 18 do 20 stopni). Gdy rośliny mają 4 tygodnie, należy je nawozić słabym roztworem dziewanny. Zbieranie sadzonek odbywa się w wieku półtora miesiąca, w tym celu sadzi się je w indywidualnych kubkach, które należy wypełnić mieszanką gleby o tym samym składzie, ale należy wlać do niej trochę humusu. Przy wyborze kubków należy pamiętać, że sadzonki wyrosną w nich przed przesadzeniem do otwartej gleby. Kiedy minie kilka dni po przeszczepie, rośliny będą potrzebować 1 dodatkowego karmienia, do którego używają roztworu organicznego. Należy zauważyć, że przerwa między tymi dwoma opatrunkami powinna wynosić około 20-30 dni. Sadzonki sadzi się na otwartej glebie w maju, ale dopiero po ustąpieniu zagrożenia wiosennymi przymrozkami. Jednak przed sadzeniem roślinę należy utwardzić przez 15 dni..

Średnica otworów do sadzenia powinna sięgać 0,3 m, odległość między nimi bezpośrednio zależy od odmiany chabra i waha się od 0,3 do 0,7 m. Odległość między rzędami powinna wynosić co najmniej 20 cm. Przed posadzeniem na dnie dołka należy włożyć 20 gramów pełnego nawozu mineralnego, a także od 300 do 400 gramów kompostu lub próchnicy. Sadzonki sadzi się razem z grudą ziemi, a dołki przykrywa pożywną glebą. Posadzone rośliny wymagają obfitego podlewania. Po całkowitym wchłonięciu cieczy w glebę i jej niewielkim wyschnięciu powierzchnia pokryta jest warstwą ściółki, która jest stosowana jako mieszanka saletry i trocin (20 gramów azotanu na 1 wiadro trocin).

Sadzenie stokrotki w otwartym terenie

Jeśli wysiejesz nasiona bezpośrednio na otwartą glebę, to w pierwszym roku rośliny będą obserwować tworzenie się rozety liści i systemu korzeniowego. Pierwsze kwitnienie można zauważyć dopiero w drugim roku wzrostu. Wysiew nasion w otwartym terenie odbywa się wczesną wiosną lub jesienią..

W tym samym miejscu bez przesadzania roślina ta może być uprawiana przez siedem lat, w związku z tym wybór miejsca do sadzenia powinien być szczególnie ostrożny. Stanowisko powinno być nasłonecznione, z umiarkowanie wilgotną, dobrze przepuszczalną glebą, natomiast do uprawy na głębokości od 0,25 do 0,3 m. Do uprawy stokrotki najlepiej nadaje się czarnoziem. Jeśli gleba jest sucha lub uboga, to wielkość kwiatostanów w rosnących na niej krzewach będzie niewielka w porównaniu do tych uprawianych na glebie żyznej. Krzewy rosnące w cieniu charakteryzują się wolniejszym rozwojem, a ich kwitnienie jest mniej bujne i efektywne. Konieczne jest dodanie humusu do nadmiernie ciężkiej lub lekkiej gleby (odpowiednio 20 i 15 kilogramów na 1 metr kwadratowy). Ta kultura nie powinna być sadzona na lekkiej piaszczystej lub ciężkiej gliniastej glebie, a nadmiernie wilgotne miejsca również nie są do tego odpowiednie, ponieważ istnieje duże prawdopodobieństwo, że stokrotka zachoruje na chorobę grzybiczą i szybko się starzeje.

Wykop ziemię i wyrównaj jej powierzchnię. Następnie musisz wykonać rowki, a odległość między nimi powinna wynosić co najmniej 20 centymetrów. Musisz pogłębić nasiona w glebie o 20 mm. Następnie są uszczelniane, a miejsce jest obficie podlewane. Następnego dnia powierzchnię stanowiska należy przykryć warstwą ściółki (torfu). Po pojawieniu się sadzonek należy je przerzedzić..

Jeśli siew był w okresie zimowym, pierwsze sadzonki powinny pojawić się już na początku okresu wiosennego, jeśli w maju rośliny zostaną przesadzone na stałe, istnieje duże prawdopodobieństwo, że krzewy zakwitną jesienią. Jeśli nasiona zostały zasiane wiosną, jesienią będziesz miał silną iw pełni uformowaną sadzonkę. Musi być przeszczepiony na stałe miejsce (schemat sadzenia opisano powyżej), po zakorzenieniu roślin będą musiały być przykryte na zimę.

Dbanie o jawor w ogrodzie

Nie ma nic trudnego w opiece nad nivyanem. Krzewom należy zapewnić terminowe podlewanie, nawożenie, pielenie, poluzowanie powierzchni gleby. Aby krzaki zawsze wyglądały spektakularnie i pięknie, musisz odciąć kosze, które z czasem zaczęły blaknąć. Podlewanie przeprowadza się tylko w czasie suszy, przy czym na 1 metr kwadratowy działki należy spożywać 1 wiadro wody. Po przejściu deszczu lub wykonaniu podlewania powierzchnię gleby między krzakami trzeba będzie poluzować, jednocześnie wyciągając wszystkie chwasty.

Do karmienia stokrotki zaleca się stosowanie Nitrofoski: na początku sezonu wegetacyjnego należy stosować roztwór o dużej zawartości azotu, a podczas pączkowania powinien być zdominowany przez potas. Zaleca się również karmienie tej kultury roztworem dziewanny. Jeśli jest taka możliwość, taką materię organiczną należy wprowadzić do gleby 1 raz na pół miesiąca, a wtedy nie będzie potrzeby karmienia stokrotki nawozami mineralnymi. Jednak w tym przypadku, w okresie pączkowania, zamiast Nitrofoski należy do gleby dodać mączkę kostną. Po zakończeniu kwitnienia krzewy zaczną bardzo szybko tracić efekt dekoracyjny, w tym przypadku ich łodygi należy skrócić do 10-15 centymetrów.

Choroby i szkodniki

W deszczową pogodę krzewy mogą zarazić choroby grzybowe, zwłaszcza jeśli pada przez długi czas. Rdza, mączniak prawdziwy, mączniak rzekomy, plamienie, fuzarium, zgnilizna korzeni łodyg i rak bakteryjny. Przy pierwszych objawach którejkolwiek z wymienionych chorób krzew powinien być dobrze spryskany mieszaniną Bordeaux (1%), jeśli istnieje taka potrzeba, procedurę tę należy powtórzyć jeszcze 2 lub 3 razy w odstępie jednego i pół tygodnia. Jednak przed przystąpieniem do przetwarzania najlepiej jest wykopać i zniszczyć te krzaki, które są bardzo dotknięte..

Na krzakach mogą osiadać śliniące się grosze, wciornastki łąkowe i górnicy chryzantem. Aby oczyścić krzaki z takich szkodliwych owadów, one i powierzchnię gleby pod nimi należy kilkakrotnie spryskać roztworem Bazudin, Inta-vira, Aplaud lub Vermitik. Ponadto do przetwarzania można użyć naparu z roślin o właściwościach owadobójczych, takich jak glistnik, nagietki lub krwawnik pospolity. Doświadczeni ogrodnicy zalecają natychmiastowe traktowanie rośliny preparatami owadobójczymi, ponieważ są one znacznie silniejsze niż środki ludowe i są bardziej skuteczne..

Rodzaje i odmiany nivyanik ze zdjęciami i nazwami

Ogrodnicy uprawiają kilka rodzajów chabra, a także bardzo dużą liczbę różnych jego odmian.

Stokrotka błotna (Leucanthemum paludosum) lub chryzantema bagienna (Chrysanthemum paludosum = Hymenostemma paludosum)

Gatunek ten pochodzi z południowych regionów Hiszpanii i Portugalii. Wysokość krzewu nie przekracza 0,25 m, ale wyróżnia się niesamowitym blaskiem. Jego liściaste, rozgałęzione pędy mogą być nachylone lub wyprostowane. Nasycone zielone płytki liściowe są na przemian ząbkowane lub łopatkowate wzdłuż krawędzi. Rośnie wiele koszy, które osiągają średnicę 30 mm, rurkowate żółte kwiaty zebrane są w duży dysk, który jest otoczony krótkimi brzeżnymi kwiatami języczkowymi. Kwitnienie rozpoczyna się w ostatnich dniach czerwca i trwa do pierwszych przymrozków.

Stokrotka kurylska (Leucanthemum kurilense)

Ten gatunek jest endemicznym gatunkiem kurylsko-północno-japońskim. Ten kamienny rumianek kwitnie późno i pochodzi ze wschodnioazjatyckich wysp Hokkaido, Kurylów i Honsiu. Ta wieloletnia roślina osiąga wysokość zaledwie 0,2 m i woli rosnąć na przybrzeżnych piaskach, skałach i rumowisku. Palcowe płytki liściowe są trójklapowe lub pięciopłatkowe, w konturach - od reniform do zaokrąglonych. Kłącze jest grube i mięsiste. Duże kwiatostany mogą być pojedyncze lub nieliczne, obejmują żółte rurkowate i białe kwiaty trzciny.

Maksimum Leucanthemum

Miejsce narodzin tego gatunku to Pireneje. Ta roślina wieloletnia ma kłącze zakorzenione w ziemi. Ma wiele pędów rozgałęziających się, których wysokość może wynosić od 0,5 do 1 metra. Blaszki liści łodygowe są dolne - łodygowe i łopatkowe, a także górne - podłużne, siedzące i karbowane wzdłuż krawędzi. Średnica kwiatostanów wynosi około 12 centymetrów, obejmują one środkowe kwiaty rurkowe o żółtym kolorze, a także białe kwiaty trzciny, które są ułożone w 2 rzędy. W odmianach podwójnych koszyczki są bardzo podobne do chryzantem: są wypełnione kilkoma rzędami białych kwiatów trzciny, a korona, składająca się z kwiatów rurkowych i znajdująca się pośrodku, jest również pomalowana na biało. Kwitnienie tego gatunku rozpoczyna się nieco później niż innych gatunków, a raczej po pierwszej dekadzie lipca. Uprawiane od 1816 roku Popularne odmiany:

1. Alaska. Kwiatostany osiągają 10 cm średnicy, białe kwiaty trzciny są ułożone w 1 rzędzie.
2. Beethoven. Krzewy kwitną bardzo obficie, a ich wysokość wynosi około 50 cm, kwiatostany są proste, na zewnątrz podobne do rumianku.
3. Christine Hagemann. Wysokość krzewów około 0,7 m, koszyczki frotte.
4. Małe księżniczki. Wysokość eleganckiego krzewu wynosi około 0,2 m, kwiatostan duży, biały.
5. Snow Lady. W takich rocznikach średnica koszy osiąga 17 centymetrów.
6. Stern von Antwerp. Krzew jest wysoki, koszyczki o średnicy sięgają około 10 centymetrów. Kwiaty rurkowe są żółte, a kwiaty trzciny są białe.

Stokrotka pospolita (Leucanthemum vulgare) lub rumianek łąkowy

Ten gatunek jest najbardziej znany i nazywany jest również rumiankiem ogrodowym. W naturze woli rosnąć na leśnych polanach i łąkach w południowych rejonach Syberii i Europy. Wysokość takiej byliny wynosi od 0,8 do 0,9 m. Dolne blaszki liściowe są łodygowe, całe, mają kształt odwrotnie jajowaty, a górne są podłużne. Pojedyncze kwiatostany osiągają średnicę 60–70 mm, zawierają małą żółtą medianę i 1 rząd białych kwiatów trzciny. Uprawiany jest od 1500 roku. Na średnich szerokościach geograficznych początek kwitnienia tego gatunku przypada na ostatnie dni maja lub pierwsze dni czerwca. Popularne odmiany:

1. Maxima Koenig. Wysokość krzewu wynosi około 100 cm, kwiatostan osiąga 12 centymetrów średnicy, składa się z rurkowatych środkowych kwiatów o ciemnożółtym kolorze oraz 1 lub 2 rzędów białych kwiatów trzciny.
2. May Queen. Krzew osiąga wysokość pół metra. Ma bardzo efektowne kosze, a także piękne ciemnozielone błyszczące blaszki liściowe..
3. Sanssouci. Wysokość krzewu wynosi ok. 100 cm. Koszyczki osiągają 12 cm średnicy, składają się z niewielkiej liczby żółtych kwiatów środkowych i białych trzcinowych, osiągających długość 50 mm i ułożonych w 6-8 rzędach.